Transient Ischemic Attack

TIA – Het overkwam Karin in het buitenland

Zomer, Zuid-Frankrijk. Mijn man en ik zaten aan de koffie, heerlijk in het ochtendzonnetje. Het was warm en ik voelde me wat duizelig en hoorde alleen  geroezemoes. Eerlijk gezegd gaf ik de warmte de schuld. Tot ik mijn rechterarm probeerde op te tillen. Dat lukte niet. Ik wilde wat zeggen. Ook dat lukte niet. Heel raar, ik was me continu zo bewust van de hele situatie en dacht: “Ik ga nu echt wat zeggen. Nu. Waarom kan ik dat niet?” Na een kwartiertje kwam de spraak terug. Het was wartaal, alsof ik dronken was.

Met TIA in buitenlands ziekenhuis

En tja, dan gaat alles ineens snel. Mijn man alarmeerde de receptie en na wat gedoe was daar de brandweer. Even later lag ik op de SEH in het dichtstbijzijnde streekziekenhuis. Ik kon inmiddels weer praten en bewegen. Mijn man mocht niet bij mij blijven, maar ja die laat zich niet tegenhouden.

TIA of CVA

De behandelend arts meldde dat de scan er goed uitzag én er binnen 48 uur een tweede scan moest worden uitgevoerd. En dat kon niet in dit ziekenhuis. We mochten – met een portie bloedverdunners – wel terug naar het huisje. Tja, daar ga je nadenken. Hoe zou die uitslag zijn? Binnen 48 uur een tweede scan? Waar? De enige optie leek een privékliniek. Geen optie, want die kosten worden niet vergoed. Na veel gedoe en aandringen mocht ik toch in het streekziekenhuis de tweede scan ondergaan.

Na TIA: blijven of naar huis

In de tussentijd had mijn man contact gezocht met de zorgverzekeraar. Vanuit het buitenland kom je bij de ANWB Alarmcentrale terecht. Zij hebben ons fantastisch geholpen. Ik voelde me prima. Goed genoeg om de vakantie voort te zetten. Zeker met de wetenschap dat de uitslag van de scans oké was. Dat stelde ons gerust.

Autorijden NA TIA

Drie weken later op de weg naar huis heb ik zelfs achter het stuur gezeten. Achteraf niet zo slim. Maar goed, na de lange reis en een nachtje in het eigen bed meldde ik me bij de huisarts. Voor de doppler echo kon ik hier naar het ziekenhuis en ik ben slechts een keer bij de neuroloog geweest. Nu denk ik weleens: “Stel dat het een ernstige hersenbloeding was geweest? En daarmee terecht was gekomen in zo’n buitenlands streekziekenhuis? Brrr.”

Aan het werk na tia

Al met al voelde ik me heel wat: “Gebeurd is gebeurd, gewoon aan het werk gaan.” Nou, dat viel tegen. Na die eerste ochtend was ik total loss. Gelukkig had mijn werkgever alle begrip. De bedrijfsarts ook. Hij adviseerde me thuis te blijven en de werkuren rustig op te bouwen. Het heeft even geduurd maar is gelukt.

Gemis aan informatie bij TIA

Jammer vind ik wel dat geen enkele arts me heeft verteld dat autorijden – tijdelijk – verboden is, dat rustig aan doen een must is en die extreme vermoeidheid erbij hoort. Voordat ik dat laatste accepteerde! Je moet zelf ontdekken wanneer je rust moet nemen en wat nog wel en niet meer kan. Nu weet ik dat goed plannen noodzaak is. Meerdere afspraken op een dag is te veel van het goede. Buiten dat functioneer ik slecht in groter gezelschap. Te veel rumoer, te druk aan het hoofd. Ja, het leven is nu anders. Na een TIA moet je jezelf opnieuw uitvinden.

Een TIA is een lichte beroerte, een miniberoerte, waarbij een bloedstolsel (embolie) korte tijd een slagader in de hersenen afsluit waardoor er uitval ontstaat. De uitval kan een paar minuutjes duren maar ook een halfuur tot maximaal 24 uur aanhouden. Denk daarbij aan een hangende mondhoek, slecht praten, arm niet kunnen bewegen. Deze symptomen verdwijnen meestal redelijk snel en de persoon zal geen blijvend letsel overhouden. Toch is een TIA wel degelijk gevaarlijk, omdat er soms een hersenbloeding of een herseninfarct op volgt en die heeft ernstigere consequenties.     – bron: Hersenletsel Uitleg

Na hersenvliesontsteking

FOCUS, OOK JIJ KUNT HET!

Februari 1983, een week voor mijn verjaardag wordt de hoofdpijn ondraaglijk. Het overgeven, de extreme duizeligheid en versterkte omgevingsgeluiden krijg ik erbij cadeau. Mijn moeder vindt me, heel erg ziek, en zorgt ervoor dat ik binnen no-time in het ziekenhuis terecht kom. Drie maanden lig ik daar. De eerste weken me nauwelijks bewust van het komen en gaan van artsen en bezoek. Ook de angst van mijn moeder gaat aan mij voorbij. Gelukkig, want ik ben zo ziek dat de stekker er wat mij betreft wel uit mag.

Naar huis
Eind mei mag ik naar huis. Nou ja, naar mijn ouderlijk huis. Zelfstandig wonen is niet aan de orde omdat de aanvallen van duizeligheid mij telkens overvallen. Daarbij ben ik aan een zijde geheel doof geworden en ruist daar de Middellandse Zee in. 

Anders in het leven
Het wordt na de meningitis anders. Naar feestjes, verjaardagen, vergaderingen, concerten, films. Liever niet. Het put me uit en ik functioneer er niet. Doe ik het toch, dan is de dag erna volstrekte rust de enige remedie.De duizelingen zijn het ergst. Ik leer dat onderdrukken geen zin heeft. Daardoor lijkt de volgende aanval versterkt te worden.

Mijn focus
Het laten gebeuren en focussen op iets helpt wel. Dat iets is voor mij de papegaai. Deze onooglijke oranje vogel die in mijn ouderlijk huis boven de openhaard hangt. Zodra er een aanval is, kijk ik strak naar de papegaai. Zo hoop ik de wereld eromheen tot stilstand te laten komen. En, ik word daar steeds beter in.

Papegaai
Ook jij kunt het!
Tegenwoordig merkt men aan mij niet veel meer. Ik mijd liever de drukte en de Middellandse Zee ruist vrolijk voort. Daar kan ik inmiddels heel goed mee omgaan. Helaas is mijn moeder veel te jong overleden maar de vogel is er nog. Sterker, deze staat nu in al zijn lelijkheid op mijn kast te pronken. Nodig heb hem niet meer. Wel herinnert hij me aan de kracht die ik eraan ontleende en die ieder mens in zich heeft. Focus!

UITLEG EN INFORMATIE OVER HERSENLETSEL

Hersenletsel-uitleg.nl en Hersenstichting.nl

 

 

Hersenschudding

 

HART VAN GOUD

Begin 20 is ze, in de bloei van haar leven, getrouwd met een fantastische man, blij met haar leuke baan en moeder van een dochtertje. Haar altijd zo vanzelfsprekende goede leven kreeg ruim een jaar geleden een onverwachte, onomkeerbare wending: hersenschudding. Haar hersenschudding is het begin van een achtbaanrit met angstaanjagende dalingen en loopings. Waar put zij nu kracht uit?

'Kracht? Fysieke kracht, dat mis ik juist zo. Waar ik altijd degene was die de dingen regelde ben ik nu vooral afhankelijk van anderen. Nee, ik ben zeker niet zielig, eerder gefrustreerd. Ik haat de voortdurende hoofdpijn, mijn onbetrouwbare geheugen en het feit dat ik er niet kan zijn voor mijn man en kind. Althans, niet zoals ik wil.'

Grote steun
'Vanaf het eerste moment dat ik NAH opliep heeft hij mij gesteund. Zelfs nu ik niet meer kan werken helpt hij mij met de dagelijkse beslommeringen. Kan ik niet op tijd opstaan, hij brengt de kleine naar school. Heb ik niet de puf om boodschappen te doen, hij haalt alles in huis en kookt zonder morren. En weet je, ik begrijp zo hoe zwaar dit voor hem is. Ondanks alle narigheid en stress is onze band onverbrekelijk geworden, oersterk.'
 
Hartewens
'Hoe graag willen wij onze liefde bezegelen met een tweede kindje. Helaas kan dit niet in de huidige omstandigheden. Maar ik houd vast aan mijn wilskracht en zijn liefde. Met zijn tweeën gaan wij dit redden. Nu een harmonieus gezin met een prachtig kind. In de toekomst komt daar hopelijk een tweede kindje bij.'
 
Gouden hart
Ik durf te zeggen dat ik trots ben op mezelf. Knokken is iets waar ik niet voor terugdeins. Trotser nog ben ik op mijn man. Hij is mijn steun, mijn kracht. Van hem kreeg ik een hanger met diamantje. Dit gouden hartje staat symbool voor zijn gouden hart én onze dochter. Ik draag het, voor altijd.’

Uitleg en informatie over hersenletsel

Hersenletsel-uitleg.nl en Hersenstichting.nl