Je komt hen tegen. Zomaar, ineens. Zij waarmee je instant een connectie hebt. Zij die begrijpen, terwijl jij nietszeggend voor je kijkt. Zij die naast je komen zitten wanneer het verdriet je ogen doet overlopen. Zij die je met een blik lijken te begrijpen en met een klein gebaar liefde en troost brengen. Woordeloos. Vandaag ontmoette ik zo iemand. Niet zo maar iemand. Een prachtige, slanke dame met de mooiste en meest liefdevolle ogen die ik ooit zag. Gewoon naast me in het gras. Samen starend over het water van De Kaag, luisterend naar de hartslag van het leven. Zwijgend.Praten zal zij nooit kunnen. Troosten wel, door stil een paar minuten naast me te zitten en een poot op mijn arm te leggen. Tot zij haar baas hoort fluiten. Wat een fantastische hond.